Ros Grafisch Ontwerper Lies in Amsterdam

eJe camera sleepte je zoveel mogelijk met je mee, om delen van het grote archief binnen te halen voor je eigen schatkist. Die schatkist bestond en bestaat uit divers beeldmateriaal: zelfgemaakte fotoes, onderhand vele negatievenboeken vol, tegenwoordig dozenvol kleurafdrukken, gemaakt met een kleine aps-camera, lades-vol uit de krant geknipte fotoes, op het juiste moment in te zetten, maar ook: objecten, requisieten, die je weer fotografeert en gebruikt als het nodig is. Het belangrijkst is natuurlijk het brein dat al deze onderdelen met elkaar kan verbinden omdat anders al deze stukjes maar doelloos op hun plek blijven liggen. Een belangrijk gegeven hierbij is taal: een beeld krijgt een andere inhoud door toevoeging van tekst. Je eigen associerend vermogen is een tweede gegeven: bij een zin of een beeld een tweede beeld voor ogen krijgen of een nieuw idee laten ontstaan. Het komt natuurlijk ook vaak voor dat je naar aanleiding van gesprekken met je opdrachtgever nieuwe beelden bedenkt en die ensceneert. Dan, wat journalist Hofland zo mooi het edenken met je handene noemt, ergens beginnen en zien waar je uitkomt. Eerste vereiste is mooi basismateriaal. Soms kruipen de fotoes ook zelf stiekem naar elkaar toe. Een beproefde methode om ontwerpen te maken is lopen door de schatkist. Met het achterhoofd op scherp. Beste is dat altijd op scherp te hebben. Geen onderscheid tussen werk en leven.e (uit een lezing over fotografie, eind jaren negentig, voor de HKU) Ik ben in de loop der jaren intensiever gaan samenwerken met mijn opdrachtgevers. De keuze van opdrachtgevers voor mijn werk en persoon, en omgekeerd, mijn keuze voor deze opdrachtgevers resulteerde in een sfeer waar kwaliteit kon gedijen omdat geen van de betrokken partijen een blad voor de mond hoefde nemen. We werkten samen in langdurige projecten, zoals boeken en tentoonstellingen. (Er was niet alleen overleg met de directeur, maar ook met de conservator, externe medewerkers en de technische dienst.)